วันแต่งงาน

เพื่อนที่เราคบกันมา 20 กว่าปี รู้จักกันตั้งแต่ใส่ชุดนักเรียนม.ปลาย แสดงความยินดีด้วยกันตอนใส่ครุยรับปริญญา จนกระทั่งใส่ชุดทำงาน มาวันนี้เพื่อนรักอยู่ในชุดเจ้าสาวแบบไทยๆที่ดูสวยงามและมีความสุข เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียดายที่ฉันไม่สามารถไปร่วมงานได้ เนื่องจากระยะทางมันไกลเหลือเกิน ทำได้แต่ฝากความยินดีและอิ่มเอมใจ ที่เห็นเพื่อนรักเริ่มต้นชีวิตคู่ มีครอบครัว.

ปีที่แล้วฉันแต่งงานที่กรุงปราก เมืองโรแมนติกในฝันของสาวๆ . เราจัดงานแบบเล็กๆแต่อบอุ่นไปด้วยคนในครอบครัวและเพื่อนสนิท ซึ่งเหมาะกับบุคลิกของเราทั้งคู่ที่ติดดิน ชอบความเรียบง่าย ไม่วุ่นวาย.

ครอบครัวเล็กๆของเรากำลังค่อยๆสร้างขึ้นอย่างเรียบง่ายแต่มั่นคง .ฉันไม่แน่ใจนักถ้าฉันอยากจะมีลูก ใครต่อใครบอกว่าฉันควรมีได้แล้ว แต่ในความรู้สึกลึกๆของฉันที่ฉันบอกกับสามีของฉันคือฉันไม่แน่ใจ...ฉันรู้สึกว่าสังคมสมัยนี้มันน่ากลัวเกินกว่าที่ฉันคิดอยากมีลูก ชีวิตในสังคมที่แม้แต่ตัวฉันเองในบางครั้งยังแทบไม่สามารถต้านทานความกดดันได้. หลายคนบอกฉันว่าอย่างน้อยฉันควรมีลูกสักคน แต่ถ้ามีคนเดียว ฉันนั้นก็สงสารลูกที่ต้องเกิดมาโดดเดี่ยว อย่างน้อยการมีพี่มีน้องก็ยังดีกว่า .

ครอบครัวเพทร มาจากแม่ที่เป็นลูกคนเดียว และเธอก็เสียชีวิตไปนานแล้ว และพ่อที่เป็นลูกคนเดียว พ่อแต่งงานใหม่แต่ไม่มีลูก เพราะฉนั้นเพทรจึงไม่มีญาติที่ไหนนอกจากพี่ชายแท้ๆ1คน พ่อแท้ๆ1คนและแม่เลี้ยง . อีกใจนึงฉันก็อยากมีลูกด้วยว่าจะเติมเต็มเป็นครอบครัว ชีวิตน้อยๆที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของฉันและเพทร .. ถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าจะมีดีมั้ย อืม...เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันมีความสุขดี เราอยู่กันสองคน เดินทางท่องเที่ยว ใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุขตามอัตภาพ. Hezky den คะ ( แปลว่า ขอให้เป็นวันที่สดใส )