ขณะที่รถบัสกำลังแล่นอยู่ ฉันได้ยินเสียงใสๆเจื้อยแจ้วอยู่ด้านหลัง พร้อมมือน้อยๆที่มาสะกิดไหล่ฉันเบา-เบา. เด็กน้อยถามไถ่ฉันด้วยภาษาของเธอที่ฉันไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่จับใจความได้ว่าเธออยากฟังเพลงกับฉัน. ฉันหันไปยิ้มให้ ถามไถ่ชื่อเธอ เธอก็เจื้อยแจ้วตอบ เราคุยกันอยู่นาน สำหรับฉันนั้น "ไม่เข้าใจ" สักเท่าไหร่ที่เธอพูด แต่ฉันแน่ใจว่าเธอ "รู้" ว่าฉันพูดอะไรกับเธอ. ฉันส่งหูฟังให้เธอ เธอรับมันไปฟัง ใบหน้าน้อยๆนั้นยิ้มแย้มตลอดเวลา ฉันรู้ว่าเธอไม่เข้าใจภาษาในบทเพลงสักเท่าไหร่ แต่เธอก็รู้เรื่องพอที่จะฮัมตามโดยไม่สนว่ามันจะเป็นภาษาอะไร. คงคล้ายๆกับฉัน ที่มาอยู่ในที่ๆแปลกถิ่น แต่ถ้าฉันฮัมตาม ฉันก็อาจอยู่ได้โดยสุขใจ.
เธอว่าเธอชอบฟังเพลง ตลอดเวลาเด็กน้อยหัวเราะสดใส ไม่ได้กลัวฉันที่เป็นคนแปลกหน้า หน้าตาแปลกๆสำหรับเธอเลย . ฉันแน่ใจว่าที่เธอคุยกับฉันเพราะว่า เธอเห็นฉันเป็นเพื่อน เป็นมิตร เป็นสัญญาณที่ส่งถึงกัน. ฉันแปลกใจทำไมเราที่เข้าใจโลกมากกว่าเด็กน้อยๆ ถึงไม่มีสิ่งนี้ เราถูกหล่อหลอมจนกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า "ผู้ใหญ่"
มิตรภาพมีอยู่ทุกที่ ทุกหนแห่ง ฉันพบครั้งหนึ่งในรถบัสที่กำลังแล่นไปทางตอนใต้ของสาธารณรัฐเชค มิตรภาพของฉันชื่อว่า "อนิชก้า"
No comments:
Post a Comment